viernes, 18 de noviembre de 2011

Un pequeño milagro: Atokos




Como definitivamente he perdido el sentido cronológico de la narración de Grecia y como también definitivamente muchos momentos se quedarán en el tintero, sigo con el criterio de contaros "momentos que no puedo pasar por alto" y sin duda, el pequeño milagro de la isla de Atokos está entre ellos.

Ya hace tres veranos, en nuestra primera incursión en aguas del Jónico, la pequeña isla que se dibujaba en el horizonte frente a Lefkas, me robó el corazón... pero no hubo tiempo de parar



Este año, lo intentamos una vez, pero el mar no estaba muy complice y no había buen viento para ocupar el fondeo así que volvimos a pasar de largo.

En el segundo intento las cosas no estaban muy claras así que por si acaso, hice una foto del plotter para demostrar que si no íbamos a Atokos por lo menos la habíamos rondado!



Pero finalmente, los dioses, los vientos, las corrientes, se pusieron de mi lado y pusimos proa a mi isla soñada. Nos habían hablado muy bien unos vecinos en Astakos; según la guía que manejamos el mejor fondeo es el conocido como "one house bay" que como su nombre indica es la bahía de una casa... si no me equivoco la única construcción de la isla; pero nuestros amigos nos recomendaron Cliff Bay y hacia allí nos dirigimos.

Por cierto, que queremos dar la gracias a la guía por decir que Cliff bay no siempre es un buen fondeo mientras que el otro sí porque nosotros disfrutamos de la bahía con solo otro velero y en "one house" se apiñaban más de veinte!




Cuando llegamos no podía creer lo que estaba viendo, dos veleros más ocupaban el pequeño fondeo (ancla y cabos firmes a una roca) y uno de ellos nos hizo señales indicando que salían y que podíamos ocupar su espacio.

Esperamos a que acabaran su maniobra, echamos el ancla, nadé a tierra, busqué una buena roca para atarnos, pusimos la boza al ancla, nos aseguramos de que todo estaba bien... y miramos a nuestro alrededor sin dar mucho crédito a que algo tan bonito pudiera estar ahí para nosotros




Es una bahía pequeña, con una pared alta, con una formación rocosa que a ratos me parecía un libro ajado por el tiempo con las páginas que se abrían


pero que en otros puntos me hacían pensar en esos helados veraniegos



y pronto lo tuvimos claro: la isla no ofrece muchas diversiones más allá del descanso y el deleite de contemplarla; no hay bares, no hay tiendas, no hay nada. Nos quedábamos un par de días porque eso era lo que todos íbamos buscando.

Hicimos una pequeña excursión en Aleita para explorar los alrededores (la segunda vez que visitamos la isla ya no fue posible porque había demasiada mar, pero en esta primera vez estábamos tocados por la suerte) y no puedo hacer más que compartir unas fotos con vosotros para que sintáis un poquito de lo que nosotros sentimos







Y tal vez haya quien se pregunté qué se puede hacer en un lugar donde no hay nada que hacer.
Nosotros lo tuvimos claro
Relajarnos y disfrutar!























Y ya sabéis, que cada quien tiene que encontrar sus propios paraísos, tal vez alguno de vosotros llegue a Atokos y no vea lo mismo que yo vi, pero lo cierto es que después de tres años y de oír muchas veces la misma pregunta, creo que ya tengo una respuesta. Mi isla favorita es ATOKOS






3 comentarios:

esteban dijo...

Querida Silvia:

¡¡¡Gracias por tus crónicas!!!
No sé si en vuestros nuevos destinos nos harás soñar como con tus crónicas griegas. Espero que sí y que nos descubras nuevos mundos y paisajes.
Por el momento, ¡qué maravilla tus crónicas del mar griego!
Gracias una vez más y un fuerte abrazo.

ESTEBAN

Anónimo dijo...

Qué sana envidia me dais! yo también espero poder hacer lo que haceis vosotros algún día... de momento estoy leyendo sobre el tema y ya he descubierto que hay mucha gente que hizo realidad el sueño de viajar y vivir en un barco.

Una de las páginas que más me ha abierto los ojos es esta:

http://www.lascartasdelavida.com/diario_de_un_viaje/libros_autores.php


Cuentan la historia de gente que pasó toda la vida viviendo y viajando en sus barcos, hay quien lo hizo hasta durante más de 40 años y encima se casi se hizo rico escribiendo sobre ello!

Os deseo mucha suerte de todo corazón. Un abrazo desde el frío otoño de la meseta castellana!

bachelen dijo...

Gràcies per tot, és una meravella llegir i veure totes les entrades del blog i també les teves incursions a la SER, em feis una enveja sana suposo, perquè fer el que esteu fent és una utopia per a mi.
Endavant i us seguiré diàriament.